کد مطلب:97295 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:246
«پس از من بر شما روزگاری آید كه در آن زمان چیزی پنهان تر از حق و آشكارتر از باطل و سخنی بیش از دروغ بستن به خدا و پیامبرش نیست!! نزد مردم آن زمان كالائی بی ارزش تر از قرآن نیست اگر چنانچه هست تفسیر شود، و كالائی رائج تر از قرآن نیست اگر تحریف گردد و به دلخواه آنان توجیه گردد! در شهرهای اسلامی چیزی زشت تر از كارهای شایسته و زیباتر از كارهای ناشایست نیست! و بالاخره حاملین قرآن، آن را انداخته و حافظین آن آن را فراموش نموده اند، كه قرآن و اهل آن در آن روز طرد و تبعید شده اند و دو مصاحب و یاری هستند كه در یك راه حركت می كنند و كسی آنان را نمی پذیرد. بنابراین قرآن و اهل آن در آن زمان در مردم هستند و نیستند! و با آنهایند و با آنها نیستند چرا كه ضلالت با هدایت توافق نمی كند هر چند یكجا جمع شوند. پس این قوم توافق می كنند بر تفرقه و جدائی و از جمع پراكنده می شوند گویا آنان امامهای قرآنند و نه قرآن امام آنها. پس جز نام قرآن نزد آنها باقی نماند و جز خط و نوشتار آن را نمی شناسند...»[1]. [صفحه 54]
یكی از وظائف سنگین جامعه انقلابی ایران در رابطه با تداوم انقلاب اینست كه از هرگونه تفسیر به رای كه ابزار كار افراد التقاطی است سخت بپرهیزند. آراء خود را با قرآن انطابق دهند، نه اینكه قرآن را طوری تفسیر كنند كه با نظر آنها منطبق شود و بالاخره به تعبیر امام در نهج البلاغه: قرآن امام آنها باشد نه آنها امام قرآن:
صفحه 54.